Klasztor I Kościół OO. Franciszkanów

Jeden z pierwszych klasztorów reformackich powstałych na ziemiach polskich. Jego historia sięga początków XVII wieku. Klasztor w obecnej postaci powstał na miejscu opuszczonego wschodniego zamku bieckiego. Był siedzibą kasztelanów i późniejszych starostów po reformie administracyjnej państwa polskiego oraz sądów grodzkich i ziemskich. W okresie I wojny światowej w klasztorze znajdował się szpital, natomiast w okresie okupacji, w klasztorze ukrywał się Żyd Adolf Haber (Haber Halecki).Kamień węgielny pod budowę świątyni położono w 1645 roku w miejscu kaplicy zamkowej. Kościół zbudowano w stylu barokowym o prostym, jednolitym wystroju wnętrza, jako budowlę jednonawową, orientowaną. Do prostokątnej nawy przylega węższe i niższe prezbiterium oddzielone od nawy kościoła półkolista tęczą. Malowidło na tęczy przedstawia Trójcę Świętą adorowaną przez św. Dominika i Franciszka. Jest to jedyne malowidło umieszczone w kościele. W nawie głównej znajduje się sześć ołtarzy bocznych. Ołtarze w dzisiejszej szacie pochodzą z lat 1740 – 1746. W ołtarzu głównym znajduje się rzeźbiona grupa "Ukrzyżowania". Na uwagę zasługuje rzeźba Matki Boskiej Bieckiej w stroju szlachcianki z końca XVI w. Na chórze znajdują się 16-głosowe organy firmy Braci Rieger, posiadające 2 manuały i klawiaturę nożną, z 1903 roku. W podziemiach kościoła pochowany został poeta Wacław Potocki. W kościele i klasztorze znajdują się m.in. żelazne drzwi w zakrystii z wyciśniętymi orłami jagiellońskimi z przełomu XV – XVI wieku, a także obrazy z drugiej połowy XIX wieku.